چرخه راه رفتن ترندلنبرگ چیست؟

مفصل ران از استابولوم و سر استخوان ران تشکیل شده است. این ساختارها توسط بافت های نرم و بیست و دو عضله احاطه شده‌اند. این ماهیچه‌ها ثبات و نیروی لازم برای حرکت استخوان ران را در حین فعالیت فراهم می‌کنند. گلوتئوس مدیوس و گلوتئوس مینیموس دو عضله دور کننده اصلی لگن هستند، از تراز بودن لگن حمایت می‌کنند و از افتادگی لگن جلوگیری می‌کنند. مفصل ران و مکانیسم عضله دور کننده آن با تلاش در همان سمت تکیه گاه مانند یک اهرم رفتار می‌کنند. وجود هر گونه آسیب در اهرمی که مفاصل را بهم متصل می‌کند، منجر به راه رفتن ترندلنبرگ می‌شود.

راه رفتن ترندلنبرگ ناشی از ضعف یک طرفه عضله دور کننده لگن است که عمدتاً عضله گلوتئال است. این ضعف می‌تواند به دلیل آسیب عصب گلوتئال برتر یا در ضایعه پنجم ستون فقرات کمری باشد. این وضعیت تحمل وزن بدن در سمت آسیب دیده را دشوار می‌کند. در طول راه رفتن طبیعی، هر دو اندام تحتانی نیمی از وزن بدن را تحمل می‌کنند که بخشی از فاز ایستادن است. هنگامی که یک اندام تحتانی در مرحله نوسان بلند می‌شود، دیگری کل وزن را می‌گیرد.

در مرحله ایستادن در راه رفتن، لگن روی اندام تحمل کننده وزن به سمت پایین متمایل می‌شود و روی اندام غیر تحمل کننده وزن بالا می‌رود؛ اما هنگامی که ضعف عضلات دور کننده ران وجود دارد، لگن به جای اینکه به سمت بالا در اندام غیر تحمل کننده وزن باشد، به سمت پایین متمایل می‌شود. در تلاش برای کاهش این اثر، فرد با شیب جانبی تنه به دور از لگن آسیب دیده جبران می‌کند، بنابراین مرکز ثقل بیشتر روی اندام ایستاده است و باعث کاهش افت لگن می‌شود.

چرخه راه رفتن ترندلنبرگ چیست؟

چرخه ترندلنبرگ یک الگوی حرکتی غیرطبیعی است که به دلیل ضعف عضلات دورکننده پایین‌تنه و هر دو عضله مدیوس و مینیموس سرینی اتفاق می‌افتد. با چرخه ترندلنبرگ بدن شما توانایی لازم برای حفظ مرکز ثقل را در پای ایستاده ندارد. معمولاً وقتی پیاده‌روی می‌کنید، بدن وزن را روی پای ایستاده انتقال می‌دهد.

علت ترندلنبرگ

این آسیب ایجاد شده در شرایط زیر ظاهر می‌شود:

• استئونکروز لگن
• بیماری Legg-Calve-Perthes
• دیسپلازی رشدی مفصل ران
• دررفتگی مزمن لگن به دلیل ضربه
• دررفتگی مزمن مفصل ران و لگن به صورت ثانویه به دلیل عفونت‌هایی مانند سل ران
• خراش تروکانتریک بزرگتر
• عدم اتصال گردن استخوان ران
• کوکسا وارا
• فلج اطفال
• رادیکولوپاتی L5
• آسیب عصب گلوتئال برتر
• تاندونیت گلوتئوس مدیوس و مینیموس
• آبسه گلوتئوس مدیوس و مینیموس
• پس از آرتروپلاستی کامل هیپ

علامت ترندلنبرگ

راه رفتن ترندلنبرگ با جابجایی تنه بر روی لگن آسیب دیده در طول ایستادن و دور شدن در مرحله نوسان راه رفتن مشخص می‌شود و بهتر است از پشت یا جلوی بیمار بررسی شود. در حین راه رفتن، لگن به جای اینکه به سمت بالا روی اندام غیر تحمل کننده وزن متمایل شود، به سمت پایین متمایل می‌شود. در تلاش برای کاهش این اثر، فرد با شیب جانبی تنه به دور از لگن آسیب دیده جبران می‌کند، بنابراین مرکز ثقل بیشتر روی اندام ایستاده است که باعث کاهش افت لگن می‌شود.

تست ترندلنبرگ

تست ترندلنبرگ از تست های فیزیکی بوده که پزشک به کمک آن می تواند دررفتگی لگن و ران را تشخیص دهد، در این وضعیت پزشک از بیمار و کودک می خواهد که روی دو پا بایستد و دستان خود را به دیوار تکه دهد تا تعادل حفظ شود. سپس پای سالم خود را از روی زمین بلند کرده و روی پای دردناک بایستد. در این شرایط فرد بزرگسال و یا کودک قادر به حفظ تعادل نخواهند بود و این نشانه ای از دررفتگی ران و لگن می باشد.

تشخیص‌های افتراقی

• مشاهده راه رفتن بیمار از پهلو، معاینه کننده را قادر می‌سازد تا کمبودهای گام و طول گام و همچنین حرکت تنه و اندام تحتانی را در صفحه ساژیتال، از جمله اکستانسور یا گلوتئوس ماکسیموس لورچ که در آن بیمار تنه را به سمت عقب فشار می‌دهد تا جبران کند، تشخیص دهد. برای اکستنسورهای ضعیف لگن (عضله گلوتئوس ماکسیموس).
• ضعف دو طرفه عضله گلوتئوس مدیوس: راه رفتن حرکات پهلو به پهلو برجسته را نشان می‌دهد که منجر به راه رفتن متلاطم می‌شود.
• برخی از افراد با خم کردن تنه خود بر روی لگن تحمل کننده وزن، این مشکل را جبران می‌کنند.

روش‌های تشخیصی راه رفتن ترندلنبرگ

اشعه ایکس بهترین راه برای تشخیص یا تأیید پاتولوژی ترندلنبرگ است. هنگامی که درد لگن تشخیص داده می‌شود، جراح تشخیص را بر اساس داده های به دست آمده از ارزیابی‌های بالینی و اشعه ایکس قرار می‌دهد. این دو منبع داده پاسخی به موارد زیر ارائه خواهند کرد:

• سطح استئوتومی پروگزیمال
• میزان والگوس، اکستنشن و چرخش در استئوتومی پروگزیمال
• سطح استئوتومی دیستال
• میزان واروس و افزایش طول در استئوتومی دیستال.

عوارض راه رفتن ترندلنبرگ

راه رفتن ترندلنبرگ می‌تواند منجر به ایجاد سایر آسیب‌های استخوان‌های مفصل ران و زانو مانند آرتروز مفاصل یا ساییدگی زودرس در مفاصل ران شود.

ورزش درمان ترندلنبرگ

انجام این تمرینات می تواند به تقویت و ساخت عضلات لگن و کمک به دستیابی به چرخه راه رفتن مناسب کمک کند:

1. پلانک کناری
2. اسکوات
3. پله یک پا
4. پل باسن
5. کشش پروانه
6. کشش فلکسور لگن
7. فلکشن لگن
8. اداکشن لگن
9. ابداکشن لگن
10. بلندکردن پا
11. ضربه ایستاده

نقش فیزیوتراپی در مدیریت راه رفتن ترندلنبرگ

یافتن شکلی از فیزیوتراپی که باعث کاهش درجه راه رفتن ترندلنبرگ شود تا آسیب‌های ثانویه را به حداقل برساند، اهمیت زیادی دارد. راه رفتن ترندلنبرگ یک راه رفتن غیر طبیعی است که به دلیل ضعف عضلات دور کننده لگن ایجاد می‌شود؛ بنابراین هدف اصلی فیزیوتراپی با توجه به این اختلال، تقویت این عضلات لگن است. یک تمرین مناسب برای تقویت عضله دور کننده ران این است که بیمار به پهلو دراز کشیده و روی پهلوی سالم بخوابد و قسمت بالایی ساق پا را به سمت سقف ببرد. برای چالش برانگیزتر کردن تمرین، می‌توان یک وزنه یا باند درمانی را در اطراف اندام فعال قرار داد.

ورزش را می‌توان از نظر گرانش، بار و فرکانس پیشرفت داد. سایر تمرینات در درمان راه رفتن ترندلنبرگ شامل تمرینات عملکردی زنجیره بسته، حرکات افقی جانبی و تمرینات تعادل عملکردی است. همچنین تقویت بقیه عضلات لگن در سمت آسیب دیده مهم است.
استفاده از الکترومیوگرام (EMG) بیوفیدبک راه رفتن ترندلنبرگ را به طور متوسط 29 درجه کاهش می‌دهد.
بیماران مبتلا به ترندلنبرگ از دامنه حرکتی غیر طبیعی در لگن و تنه رنج می‌برند؛ بنابراین، می‌توان از بیوفیدبک آینه دیواری نیز استفاده کرد. این درمان برای افزایش دامنه حرکتی لگن و تنه استفاده می‌شود. بیمار در مورد نحوه راه رفتن خود بازخورد بصری دریافت می‌کند. درمانگر مراقب وضعیت بدن است و در جلوی آینه به خود توصیه کرده و وضعیت راه رفتن را اصلاح می‌کند تا آموزش مجدد راه رفتن را تسهیل کند.