انواع بریس مناسب ضایعات نخاعی

اهداف ارتز برای آسیب نخاعی:

ارتز برای بیماران آسیب نخاعی دو عملکرد اصلی دارد:

• تثبیت ستون فقرات برای ارتقاء بهبود در محل آسیب
• حمایت از قسمت‌های آسیب دیده بدن برای توانبخشی عملکردی

در نتیجه ، پوشیدن ارتز می‌تواند به بیماران آسیب نخاعی کمک کند تا باعث:

• محدود کردن حرکات ستون فقرات برای جلوگیری از آسیب بیشتر و گسترش بهبودی
• اصلاح ناهماهنگی‌ها و تثبیت ستون فقرات
• مقابله با اسپاستیک و کشیدن آرام ماهیچه‌های سفت
• ارتقاء وضعیت تناسب بدن
• کاهش وزن و درد در مفاصل

انواع بریس:

پزشک شما بهترین توصیه را برای نوع بریس پس از SCI شما ارائه می‌دهد. که براساس میزان سختی به دو گروه زیر تقسیم می‌شوند:

• نرم: یک نمونه بریس نرم، یقه گردنی است که از فوم متراکم با بستر Velcro ساخته شده است. این نوع یقه به طور موقت برای درمان ضربات گردنی استفاده می‌شود.
• سخت: یقه سفت گردن (به عنوان مثال، یقه فیلادلفیا) ممکن است برای تثبیت گردن در پی آسیب دیدگی مانند شکستگی مهره استفاده شود. یقه‌های سفت معمولا 24 ساعته استفاده می‌شوند.

نوع ارتزی که می‌پوشید ممکن است به شدت و میزان آسیب نخاعی شما بستگی داشته باشد. همه کسانی که دچار ضایعه نخاعی هستند به ارتز احتیاج ندارند اما آن‌هایی که این کار را انجام می‌دهند می‌توانند از حمایت اضافی بسیار سود ببرند. انواع مختلف ارتزهایی که به بیماران ضایعه نخاعی توصیه می‌شود عبارتند از:

دستگاه بی حرکتی استرنو اکسیپیتال فک پایین (SOMI):

این بریس از قفسه سینه وسط (استرنو)، قاعده جمجمه (بخش پس سری) و ناحیه چانه (فک پایین) پشتیبانی می‌کند. از حرکت سر و گردن به بالا و پایین یا طرفین جلوگیری می‌کند. یک سربند در سراسر پیشانی بسته شده و به یک قطعه چانه متصل می‌شود که فک پایین را پشتیبانی می‌کند. قطعه چانه به وسیله‌ای از نوع جلیقه متصل می‌شود.

حلقه (Halo):

حلقه هالو یا تاج هالو وسیله‌ای است که دور تا دور شما را احاطه کرده و روی سر شما ثابت شده است. هالو زمانی استفاده می‌شود که ستون فقرات گردنی ناپایدار باشد. به عنوان مثال، جراحی گردن می‌تواند باعث بی ثباتی گردن شود، بنابراین حلقه هالو یا تاج هالو به نگه داشتن گردن در زمان بهبودی کمک می‌کند. حلقه هالو معمولاً از طریق طناب به تخت شما متصل می‌شود.

جلیقه (Halo):

جلیقه هالو ترکیبی از حلقه هالو و دستگاهی شبیه به جلیقه است که در تنه شما پوشیده شده است. حلقه هالو از طریق میله‌های فلزی قابل تنظیم به جلیقه متصل می‌شود. جلیقه هالو ستون فقرات گردنی را تثبیت می‌کند و به شما امکان حرکت می‌دهد.

سنجاق‌هایی که به طور مساوی در اطراف حلقه هالو وجود دارد، با بی حسی موضعی به دو طرف سر شما متصل می‌شوند. این روش توسط یک سری اشعه ایکس دنبال می‌شود تا مطمئن شوند که ستون فقرات گردنی به درستی قرار گرفته است. برخی از پزشکان چند روز قبل از چسباندن جلیقه از حلقه هالو در رختخواب استفاده می‌کنند (در صورت مناسب با مورد بیمار).

بریس‌های دیگر:

در حین توانبخشی و پس از آن، بریس برای تثبیت مفاصل، ضعف ماهیچه‌ها و کمک به عملکرد استفاده می‌شود. برخی از وسایل ارتز شامل الکترودهای محرک هستند، به عنوان مثال: یک دستگاه ارتوزی دارای الکترودهایی است که دست‌ها را برای درک آن‌ها تحریک می‌کند. ارتزها متناسب با بیمار ساخته می‌شوند و نیاز او را برآورده می‌کنند، که شامل مچ دست، شانه، زانو، مچ پا، پا یا سایر مفاصل یا قسمت‌های بدن است.

بریس ستون فقرات:

• ارتز گردن-قفسه سینه (CTO) گردن و قسمت فوقانی کمر را تثبیت می‌کند. ارتز قفسه سینه-کمری-خاجی (TLSO) کل تنه را احاطه می‌کند و در نهایت، ارتز کمری-خاجی (LSO) نیمه پایینی تنه را تثبیت می‌کند.
• بریس ستون فقرات حمایت اضافی لازم برای حفظ حالت عمودی نشستن، جلوگیری از آسیب بیشتر و ارتقاء بهبودی را فراهم می‌کند.

بریس اندام تحتانی:

• همه بیماران ضایعه نخاعی در اندام تحتانی خود دچار ضعف می‌شوند. صرف نظر از این که بیمار دچار آسیب نخاعی گردنی، قفسه سینه، کمری یا خاجی است، ارتز اندام تحتانی ممکن است مفید باشد.
• ارتز مچ پا (AFO) برای بیماران آسیب نخاعی که ضعف مچ پا دارند، مفید است. این ارتز پایداری و پشتیبانی برای مچ پا را برای جلوگیری از افتادن پا هنگام راه رفتن فراهم می‌کند.
• کسانی که از زانو به پایین فلج می‌شوند ممکن است از ارتز زانو-مچ پا-پا (KAFO) و کسانی که فلج کل قسمت تحتانی بدن دارند، ممکن است نیاز به ارتز مفصل ران-زانو-مچ پا-پا (HKAFO) داشته باشند.

بریس اندام فوقانی:

1. ناحیه گردنی نخاع سر، گردن و بازوها را عصب دهی می‌کند.
2. آسیب‌های نخاعی گردنی (آسیب به قسمت‌های فوقانی نخاع در ناحیه گردن) ممکن است نیاز به بازوبند یا مچ بند را برای مدیریت اسپاسم اندام فوقانی ایجاد کند.
3. کسانی که دارای ضایعات قفسه سینه‌ای، کمری یا خاجی هستند، عموماً دارای عملکرد کامل اندام فوقانی هستند. بنابراین نیازی به ارتز اندام فوقانی نخواهند داشت.

گچ گیری سریال:

گچ گیری سریال ممکن است به رفع اسپاسم شدید کمک کند. هنگام اعمال کشش ملایم بر عضله اسپاستیک در یک دوره زمانی، ماهیچه‌ها طولانی‌تر می‌شوند که می ‌تواند به افزایش دامنه حرکتی کمک کند. اندام‌های آسیب دیده به صورت هفتگی تا 12 هفته بازسازی می‌شوند تا هر بار که گچ جدیدی اعمال می‌شود، ماهیچه بیشتر از زمان قبلی کشیده شود.

گچ گیری سریال به آرامی ماهیچه‌های اسپاستیک را کش می‌دهد و همچنین از سفت شدن بیشتر آن عضلات جلوگیری می‌کند.

مدت زمان پوشیدن ارتز در بیماران آسیب نخاعی:

مدت زمانی که فرد ارتز می‌پوشد بستگی به شدت آسیب دارد. به طور معمول، بیمار آسیب نخاعی ممکن است به مدت 6 ماه تا بهبودی ستون فقرات، از بریس تثبیت کننده ستون فقرات استفاده کند. پزشک تعیین می‌کند که چه موقع مناسب و بهتر است که به تدریج زمان صرف شده برای پوشیدن ارتز کاهش یابد.

اگر بیمار استفاده از ماهیچه‌های خود را متوقف کرده و به شدت به ارتز خود تکیه کند، بدن بیمار آنقدر به استفاده از بریس عادت می‌کند که نحوه درگیر شدن ماهیچه‌ها را فراموش می‌کند.

سیستم عصبی مرکزی به طرز باورنکردنی سازگار است و قابلیت پلاستیسیته عصبی (توانایی ایجاد مسیر عصبی جدید) را دارد. آسیب ناشی از آسیب نخاعی قابل برگشت نیست اما نخاع می‌تواند عملکردهای آسیب دیده را دوباره یاد بگیرد. بهترین راه برای ترویج پلاستیسیته عصبی، تکرار انبوه است. هرچه بیمار یک حرکت ضعیف را بیشتر تکرار کند، مسیرهای عصبی قوی‌تر می‌شوند. حرکت به تدریج طبیعی‌‌تر شده تا اینکه روزی احتیاج بیمار به ارتز از بین می‌رود.