درمان دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان با بریس

لگن یک مفصل گوی و کاسه است. در یک ران معمولی، گوی در انتهای بالای استخوان ران محکم در حفره‌ای که بخشی از استخوان بزرگ لگن است، قرار می‌گیرد. اگرچه DDH اغلب در هنگام تولد وجود دارد اما ممکن است در اولین سال زندگی کودک نیز ایجاد شود. تحقیقات نشان می‌دهد نوزادانی که پاهایشان، باسن و زانوها صاف بسته شده‌ اند، در معرض خطر بیشتری برای ایجاد DDH پس از تولد هستند. با توجه به محبوبیت بیشتر قنداق کردن، برای والدین مهم است بیاموزند که چگونه نوزادان خود را با قنداق بی خطر قنداق کنند و درک کنند که در صورت انجام نادرست قنداق ممکن است منجر به مشکلاتی مانند DDH شود.

دررفتگی پیشرونده (دیسپلازی) مفصل ران (DDH):

در همه موارد DDH، کاسه (استابولوم) کم عمق است، بدین معنی که گوی استخوان ران نمی‌تواند محکم در کاسه قرار گیرد. گاهی اوقات، رباط‌هایی که به ثابت نگه داشتن مفصل کمک می‌کنند، کشیده می‌شوند. میزان شل شدن لگن یا بی ثباتی در کودکان مبتلا به DDH متفاوت است.

• دررفتگی: در شدیدترین موارد DDH، سر استخوان ران کاملاً از حفره خارج شده است.
• قابل جابجایی: در این موارد، سر استخوان ران در داخل استابولوم قرار دارد اما می‌تواند به راحتی در حین معاینه فیزیکی از حفره بیرون رانده شود.
• قابل انعطاف: در موارد خفیف DDH، سر استخوان ران به سادگی در حفره شل شده است. در طول معاینه فیزیکی، استخوان را می‌توان در داخل حفره حرکت داد اما دررفتگی ندارد.

علت:

DDH تمایل دارد در خانواده‌ها بروز کند و می‌تواند در هر دو لگن و در هر فرد وجود داشته باشد. معمولاً ران چپ را درگیر می‌کند و در موارد زیر غالب است:

• دختران
• فرزندان اول
• نوزادانی که در حالت بریچ متولد می‌شوند (به ویژه در حالی که پاها از شانه‌ها بالاتر هستند).
• سابقه خانوادگی DDH (والدین یا خواهر و برادر)
• الیگوهیدرامنیوس (سطح پایین مایع آمنیوتیک)

علائم:

برخی از نوزادانی که با دررفتگی مفصل ران متولد می‌شوند، هیچ علامت ظاهری ندارند. اگر کودک موارد زیر را دارد به پزشک متخصص اطفال مراجعه شود:

• پاها با طول‌های مختلف
• بروز چین‌های ناهموار روی ران
• تحرک یا انعطاف پذیری کمتر در یک طرف
• لنگیدن، راه رفتن روی انگشتان پا یا با دست و پا زدن راه رفتن

تشخیص:

پزشکان بیشتر موارد DDH را در طول معاینات کودک پیدا می‌کنند. اگر نوزاد دارای علائم DDH باشد یا خطر بیشتری برای آن داشته باشد، پزشک آزمایشاتی را تجویز می‌کند.

دو آزمایش به پزشکان کمک می‌کند تا DDH را بررسی کنند:

اولتراسوند: با استفاده از امواج صوتی تصاویری از مفصل ران نوزاد ایجاد می‌کند. این روش برای نوزادان زیر 6 ماه مناسب است. به این دلیل که بیشتر مفصل لگن نوزاد غضروف نرم است که در عکس برداری با اشعه ایکس ظاهر نمی‌شود.

اشعه ایکس: در نوزادان بالای 4 تا 6 ماه بهتر عمل می‌کند. در این سن، استخوان‌های آن‌ها به اندازه‌ای شکل گرفته است که در عکس اشعه ایکس دیده شود.

درمان:

هدف از درمان این است که گوی ران را در کاسه لگن قرار داده و آن را در آن‌جا نگه دارند، بنابراین مفصل می‌تواند به طور طبیعی رشد کند.

جراح ارتوپدی درمان را بر اساس سن کودک انتخاب می‌کند. گزینه‌های درمانی عبارتند از:

• بریس
• گچ گیری بسته
• جراحی باز و گچ گیری

یک بریس یا گچ، ران را در محل خود نگه می‌دارد و در هر دو طرف قرار می‌گیرد، حتی اگر فقط یک مفصل ران آسیب دیده باشد.

• بریس:

درمان نوزادان زیر 6 ماه معمولاً بریس است. بریس مورد استفاده بیشتر پاولیک هارنس است. دارای بند شانه‌ای بوده که به رکاب‌های متصل به پا چسبانده می‌شود. پاهای کودک را در موقعیتی قرار می‌دهد که گوی مفصل ران را به داخل کاسه لگن هدایت می‌کند.

درمان با پاولیک هارنس اغلب حدود 6 تا 12 هفته طول می‌کشد. نوزاد در حالی که از بریس استفاده می‌کند، هر 1 تا 3 هفته یکبار با اولتراسوند مفصل ران معاینه می‌شود. در طول ویزیت، پزشک می‌تواند بریس را در صورت نیاز تنظیم کند.

بریس معمولاً برای ثابت نگه داشتن لگن کار می‌کند. اکثر نوزادان نیازی به درمان دیگری ندارند. به ندرت، بریس قادر به نگه داشتن گوی در کاسه لگن نیست. سپس، پزشکان ممکن است یکی از موارد زیر را انجام دهند:

1. گچ گیری بسته
2. جراحی باز و گچ گیری

• گچ گیری بسته:

کودک ممکن است نیاز به گچ گیری بسته داشته باشد اگر:

• بریس در نگه داشتن گوی ران در کاسه لگن موفق نباشد.
• کودک بعد از 6 ماهگی شروع به بهبود کند.

برای گچ گیری بسته نوزاد، پزشک از دارو بیهوشی عمومی استفاده می‌کند تا در طی این روش بخوابد و احساس درد نکند. سپس پزشک تزریق رنگ کنتراست به داخل مفصل را انجام می‌دهد تا قسمت غضروفی گوی دیده شود. پس از آن استخوان ران نوزاد را حرکت می‌دهد به طوری که گوی مفصل به جای خود در حفره باز گردد. نوزاد برای 2-4 ماه از گچ استفاده می‌کند. گاهی اوقات، جراح ارتوپدی در حین گچ گیری بسته، عضله سفت در کشاله ران را نیز شل می‌کند.

• جراحی باز و گچ گیری:

کودک ممکن است نیاز به جراحی باز داشته باشد اگر:

• گچ گیری بسته در نگه داشتن گوی درکاسه موفق نباشد.
• کودک هنگام شروع پروسه درمان بزرگتر از 18 ماه باشد.

در طی یک جراحی باز، کودک تحت بیهوشی قرار می‌گیرد. سپس جراح بریدگی روی پوست ایجاد کرده و ماهیچه‌ها را برای دیدن مستقیم مفصل ران از مسیر خارج می‌کند. گوی را به جای خود باز می‌گرداند. برش جراحی با بخیه زیر پوستی بسته می‌شود. کودک 6 تا 12 هفته از گچ استفاده می‌کند.

گاهی اوقات، جراح ارتوپدی نیز جراحی را روی استخوان لگن انجام می‌دهد تا حفره مفصل ران را عمیق‌تر کند، به ویژه برای کودک بالای 18 ماه.

عوارض:

• کودکانی که تحت گچ گیری قرار می‌گیرند، ممکن است در راه رفتن تأخیر داشته باشند. با این حال هنگامی که گچ برداشته می‌شود، پیشرفت راه رفتن به طور معمولی صورت می‌گیرد.
• بریس پالویک هارنس و سایر وسایل ممکن است باعث تحریک پوست در اطراف بندها شوند و تفاوت در طول پا همچنان باقی بماند. اختلالات رشد استخوان ران فوقانی نادر است اما ممکن است به دلیل اختلال در خون رسانی به ناحیه رشد استخوان ران رخ دهد.
• حتی پس از درمان مناسب، کاسه کم عمق ممکن است همچنان ادامه داشته باشد و در اوایل کودکی برای بازگرداندن آناتومی طبیعی مفصل ران، جراحی لازم باشد.