بریس هیپ اسپایکا چیست و چه کاربردی دارد؟

• علائم بی‌ ثباتی هیپ یا لگن:
• علل بی‌ ثباتی هیپ:
• تشخیص:
• درمان:

برای سفارش و تهیه بریس یا ارتوز هیپ اسپایکا Hip Spica (مناسب جهت جلوگیری و درمان دررفتگی پس از تعویض کامل مفصل هیپ و بی ثباتی این مفصل) می‌ توانید به مرکز پلی کلینیک تخصصی ارتوپدی فنی دکتر فروغ، مراجعه نمایید. لطفا جهت کسب اطلاعات بیشتر و مشاوره با کارشناسان ما، از طریق تماس با شماره تلفن 02166576424 و شماره واتس آپ ٠٩٣٩٦٩٨٤٤٣٠اقدام فرمایید.

لگن یا هیپ (HIP) نقش مهمی در حمایت از وزن بالای بدن در هنگام ایستادن، راه رفتن، دویدن ایفا می‌ کند و ثبات لگن برای این عملکردها حیاتی است. استخوان ران و استابولوم (استخوان لگن) به هم می‌ پیوندند و مفصل ران را تشکیل می‌ دهند، در حالی که لابروم (لبه بافتی که مفصل ران را می‌پوشاند) و رباط‌ های پوشاننده کپسول ران، ثبات مفصل ران را حفظ می‌ کنند. آسیب به این ساختارها می‌ تواند منجر به وضعیتی به نام بی‌ ثباتی مفصل لگن شود. بی‌ ثباتی مفصل لگن زمانی اتفاق می‌ افتد که مفصل لگن ناپایدار می‌ شود و علائم مختلفی ایجاد می‌ کند.

هنگامی که دررفتگی مفصل لگن وجود دارد، سر استخوان ران یا به سمت عقب از حفره خارج می‌ شود یا به جلو.

• دررفتگی خلفی: تقریباً در 90 درصد از بیماران دررفتگی مفصل لگن، استخوان ران در جهت عقب از کاسه لگن به بیرون رانده می‌شود. به این دررفتگی خلفی می‌گویند. دررفتگی خلفی باعث می‌شود ساق پا در وضعیت ثابتی قرار گیرد و زانو و پا به سمت وسط بدن چرخانده شوند.
• دررفتگی قدامی: هنگامی که استخوان ران از حفره خود در جهت جلو می‌لغزد، لگن فقط کمی خم می‌شود و زانو و پا به سمت بیرون می‌چرخند و از وسط بدن دور می‌شوند.

هنگامی که لگن دررفته باشد، رباط‌ها، لابروم، ماهیچه‌ها و سایر بافت‌های نرمی که استخوان‌ها را در جای خود نگه می‌دارند نیز اغلب آسیب می‌بینند. اعصاب اطراف لگن نیز ممکن است آسیب ببینند.

علائم بی‌ ثباتی هیپ یا لگن:

شایع‌ترین علائم بی‌ثباتی لگن عبارتند از:

• درد
• سستی
• احساس بیرون آمدن ران از کاسه لگن
• تولید صدای کلیک
• سابلاکساسیون
• نابجایی

علل بی‌ ثباتی هیپ:

بی‌ثباتی مفصل لگن می‌تواند ناشی از عوامل زیادی باشد. دو نوع اصلی از شرایط ناپایدار لگن وجود دارد:

• بی‌ ثباتی تروماتیک: این می‌تواند ناشی از تصادف با وسیله نقلیه یا فعالیت‌های ورزشی بسیار شدید باشد. اغلب به دلیل آسیب به بالای استخوان ران یا آسیب به لابروم یا غضروف ایجاد می‌شود. همچنین می‌تواند ناشی از تشکیل اجرام سست باشد.
• بی‌‌ ثباتی مزمن: این می‌تواند ناشی از مشکلات ژنتیکی یا رشدی و همچنین استفاده بیش از حد از مفصل لگن باشد.

بی‌ثباتی در لگن یا شلی کپسولی، یک اصطلاح فراگیر است که برای توصیف شلی یا ضعف عمومی مفصل لگن استفاده می‌شود.

شرایطی که می‌تواند باعث بی‌ثباتی لگن شود، عبارتند از:

• پارگی لابرال و رباط
• دیسپلازی هیپ (پوشانده نشدن حفره استابولوم)
• گیرافتادگی استخوان ران (استخوان‌های غیرطبیعی مفصل ران)
• پارگی به لیگامنتوم ترز

تشخیص:

اگر درد و بی‌ ثباتی لگن وجود دارد، پزشک یک معاینه فیزیکی کامل انجام می‌دهد و علائم و سابقه پزشکی را مورد بحث قرار می‌دهد.

برای درک علت بی‌ثباتی لگن و یافتن بهترین درمان، پزشک ممکن است آزمایشاتی را انجام دهد، از جمله:

1. اشعه ایکس: این تصاویر به پزشک اجازه می‌دهد تا تناسب و وضعیت استخوان‌های مفصل لگن را ببیند. تصاویر اشعه ایکس همچنین به پزشک کمک می‌کند تا دررفتگی لگن یا سایر مشکلات را بررسی کند.
2. آرتروگرام: در آرتروگرام از رنگ تزریق شده به مفصل لگن قبل از اشعه ایکس یا اسکن‌های دیگر استفاده می‌شود. این رنگ به پزشک کمک می‌کند تا جزئیات وضعیت مفصل را به وضوح ببیند.
3. توموگرافی کامپیوتری (CT): سی تی اسکن تصاویری را از جهات مختلف ارائه می‌دهد که نمای دقیق‌تری از مفصل لگن مشاهده می‌شود.
4. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): اسکن MRI تصویر خوبی از بافت نرم داخل و اطراف مفصل لگن، از جمله رباط‌ها، ارائه می‌کند.

درمان:

• فرآیند جا اندازی:

اگر جراحات دیگری وجود نداشته باشد، یک داروی بی‌حسی یا آرام‌بخش دریافت می‌کنید و یک پزشک ارتوپد استخوان‌ها را به موقعیت مناسب خود باز می‌گرداند. به این فرآیند کاهش می‌گویند. در برخی موارد جا اندازی باید در اتاق عمل با بیهوشی انجام شود. در موارد نادر، پاره شدن بافت نرم یا قطعات کوچک استخوانی مانع از بازگشت استخوان ران به داخل کاسه لگن می‌شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، جراحی برای برداشتن بافت‌های شل و قرار دادن صحیح استخوان‌ها مورد نیاز است.پس از کاهش، جراح مجموعه دیگری از اشعه ایکس و احتمالاً اسکن سی تی اسکن را درخواست می‌کند تا مطمئن شود استخوان‌ها در موقعیت مناسب قرار دارند.

• درمان غیر جراحی:

اگر مفصل لگن با موفقیت کاهش یابد و هیچ شکستگی مرتبطی در سر استخوان ران (گوی) یا استابولوم (کاسه لگن) وجود نداشته باشد، ممکن است درمان غیرجراحی مناسب باشد. در این صورت، احتمالاً به مدت 6 تا 10 هفته نمی‌توانید وزن خود را به پای خود وارد کنید. همچنین به شما توصیه می‌شود که تا بهبودی کامل، از قرار دادن پای آسیب‌دیده در موقعیت‌های خاص خودداری کنید. همچنین ممکن است پزشک برای بهبودی بهتر مفصل لگن استفاده از بریس هیپ اسپایکا را توصیه کند.

• بریس هیپ اسپایکا:

بریس هیپ اسپایکا با محدود کردن حرکت، لگن را کنترل می‌کند. این بریس شامل یک پوسته کمر و ران است که توسط یک مفصل لگنی قابل تنظیم به هم متصل شده‌ اند. اگر مفصل لگن پس از دررفتگی‌های متعدد یا پس از جراحی هیپ ناپایدار باشد، بریس‌های هیپ اسپایکا استفاده می‌شوند. با قرار دادن لگن در حالت ابداکشن (پاها جدا از هم) از دررفتگی مفصل لگن جلوگیری می‌ کند و میزان خم شدن لگن را کنترل می‌ کند.

• درمان جراحی:

در صورت وجود شکستگی‌های مرتبط با دررفتگی، یا اگر لگن حتی پس از جا اندازی ناپایدار باشد، ممکن است به درمان جراحی نیاز باشد. اهداف جراحی بازگرداندن ثبات مفصل ران و بازگرداندن سطوح غضروف به موقعیت طبیعی خود است.