ارتزهای اندام تحتانی چه هستند؟

ارتز اندام تحتانی یک سیستم نیروی خارجی است که برای جبران، کنترل و یا کاهش نیروهای غیرعادی ران، زانو، مچ پا و یا پا استفاده می‌ شود.

اهداف:

ارتز ممکن است به دلایل زیر مورد استفاده قرار گیرد:

• برای ایجاد ثبات در یک مفصل ضعیف
• اصلاح یا حفظ هم ترازی
• کنترل حرکت در حضور صدای غیرطبیعی
• بی حرکت نگه داشتن بخشی از بدن
• محافظت از مفصل ملتهب یا ارائه بازخورد حساسیت زا

افرادی که دارای اختلال عملکرد نورون حرکتی فوقانی یا تحتانی، بیماری‌ های التهابی مفاصل، آسیب‌ های ورزشی یا بدشکلی‌ های اسکلتی هستند، ممکن است از ارتز استفاده کنند.

ارتز پا Foot Orthosis (FO):

ارتزهای پا برای افرادی ساخته می‌شود که دارای حالت غیرطبیعی مفصل در پا هستند و باعث حرکت نامناسب در هنگام ایستادن و راه رفتن می‌شود. نیروهای غیرطبیعی ممکن است منجر به درد و افزایش استرس در مفاصل پا، ساق و حتی پشت شود. ارتزهای سفارشی پا بر اساس قالب گیری پای فرد، پس از ارزیابی بیومکانیکی کامل وضعیت ایستایی و راه رفتن ساخته می‌شوند. بر اساس یافته‌ها، کفی‌های سفت ، نیمه سفت و یا نرم ساخته می‌شوند تا در کفش قرار گرفته و در موارد مورد نیاز، به عنوان مثال، زیر قوس، متاتارسال و یا پاشنه پا را حمایت کنند.

ارتز مچ پا (AFO)Ankle-Foot Orthosis :

در بزرگسالان و کودکان مبتلا به اختلال عملکرد حرکتی عصبی، AFOها می‌ توانند برای حفظ هم‌ ترازی مناسب، ایجاد ثبات داخلی جانبی و کمک به پاکسازی انگشتان پا یا بالا آمدن پاشنه در طول چرخه راه رفتن استفاده شوند.

ارتز فوق باری(SMO) نه تنها به ثبات داخلی-جانبی پا، بلکه به مسائل قدامی-خلفی، از جمله پاکسازی پا نیز می‌ پردازد. این ناحیه به ناحیه بالای مالولی گسترش می‌ یابد و ممکن است جامد بوده یا شامل مفصل مکانیکی مچ پا باشد.

ارتزهای مچ پا که تا ناحیه زیر زانو امتداد می‌یابند ثبات بیشتری نسبت به SMO ایجاد می‌کنند و ممکن است استاتیک یا داینامیک باشند. AFOهای ایستا حرکت مچ پا را ممنوع می‌کند. رایج‌ترینAFO جامد است. AFO جامد از افتادن پا در هنگام راه رفتن جلوگیری کرده و بسته به نحوه تنظیم مچ پا می‌تواند به کنترل کشش یا افزایش بیش از حد زانو کمک کند. AFO های داینامیک ممکن است با استفاده از مفصل مکانیکی یا محل تریم لاین امکان خم شدن پلانتار، پشت و یا مچ پا را فراهم کنند. می‌توان از روش‌های مختلفی مانند استاپ استین و تسمه‌های کنترل برای محدود کردن میزان تارفلکسیون پلان یا انعطاف پذیری پشتی استفاده کرد. این گزینه‌ها برای تنظیم دامنه حرکت مچ پا برای افرادی که تا حدی کنترل یا عملکرد مورد انتظار را دارند، ارائه می‌دهد.

انواع پشتیبان مچ پا نیز برای افرادی که دارای عملکرد اسکلتی عضلانی هستند در دسترس است. گچ‌های هوایی برای افرادی که از پیچ خوردگی مچ پا توانبخشی می‌شوند، ثبات ایجاد می‌کند. در حالی که ممکن است از تسمه آشیل برای تاندونیت استفاده شود. آتل‌های شبانه و بندهای قوسی ممکن است به موقعیت یابی در کسانی که دارای التهاب کف پا هستند کمک کند.

ارتزهای زانو- مچ پا - پا (KAFOs)Knee-Ankle-Foot orthosis :

از KAFO زمانی استفاده می‌شود که زانو نیاز به تثبیت داشته و AFO کافی نباشد. به عنوان مثال، KAFOها ممکن است در بیمارانی که دچار سکته مغزی، آسیب نخاعی یا آسیب دیدگی اندام‌ها شده‌اند، استفاده شود. یک KAFO معمولی شامل دو پایه فلزی است که از طریق رکاب به کفش متصل می‌شود. یک KAFO ترموپلاستیک به صورت سفارشی برای تماس کامل با ران و ساق پای بیمار ایجاد شده است. انواع مفاصل زانو برای ایجاد یا محدود کردن حرکت خم و کششی در دسترس هستند.

ارتزهای زانوKnee Orthosis (KO):

سه نوع ارتز وجود دارد که به آسیب‌های اسکلتی عضلانی مفصل زانو می‌ پردازد:

• ارتزهای پیشگیرانه: ورزشکاران به امید جلوگیری از آسیب زانو از آن استفاده می‌ کنند.
• ارتزهای توانبخشی: به منظور ایجاد حرکت محافظت شده در زانو بعد از عمل استفاده می‌ شود.
• ارتزهای عملکردی: به منظور ایجاد ثبات و ایجاد حس عمقی در بازگشت بیمار به فعالیت‌ های روزانه طراحی شده‌ اند.

تحقیقات درباره اثربخشی ارتزهای پیشگیرانه بی‌نتیجه بوده است. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که ارتزهای عملکردی ممکن است برای جلوگیری از آسیب‌ های بیشتر در افرادی که قبلاً دچار آسیب شده‌ اند، مفید باشد.

ارتزهای مفصل ران - مچ پا - پا (HKAFOs)Hip-Knee-Ankle-Foot orthosis :

ارتوز هدایت کننده مفصل ران HGO)) و ارتوز هدایت کننده رفت و برگشتیRGO) ) دو نوع از (HKAFO) کمری-ساکرال هستند که می‌ توانند توسط بزرگسالان یا کودکان برای ایجاد الگوی راه رفتن متقابل استفاده شوند. در هر دو نوع، کاربر از قسمت میانی تنه تا پاها مهار می‌ شود. این ارتزها بیشتر در کودکان مبتلا به میلومننگوسل استفاده می‌ شود، اما همچنین در بیماران مبتلا به آسیب‌ های نخاعی، دیستروفی عضلانی، فلج مغزی و مولتیپل اسکلروزیس نیز استفاده می‌ شود.

ارتزهای مفصل ران Hip Orthosis (HO):

گاهی اوقات ارتزهای مفصل ران بعد از عمل برای تعویض کامل مفصل ران استفاده می‌شود تا از حرکات خم شدن و افزایش چرخش داخلی که می‌ تواند باعث دررفتگی شود، جلوگیری کند. در نوزادان مبتلا به دیسپلازی رشد مفصل ران، که باعث ناپایداری مفصل ران می‌شود، از مهارگر پاولیک یا ارتوز ابداکشن ران برای قرار دادن مفصل ران در حالت خمیده و دور از مرکز بدن برای تشویق رشد مطلوب استخوان و جلوگیری از دررفتگی استفاده می‌شود. ارتزهای ابداکشن مفصل ران برای درمان کودکان مبتلا به بیماری Legg-Calve-Perthes نیز استفاده می‌ شود.